امام حسین (ع)
من نمی دانم کدام جانی یا جانی هایی ، جنایت را شکل دیگری بر حسین بن علی (ع) وارد کردند و آن اینکه هدف حسین بن علی (ع) را مورد تحریف قرار دادند و همان چرندی را که مسیحیان در مورد مسیح گفتند درباره حسین (ع) گفتند که حسین (ع) کشته شد برای آنکه بار گناه امت را به دوش بگیرد، برای اینکه ما گناه بکنیم و خیالمان راحت باشد، حسین (ع) کشته شد.
برای اینکه گنهکار تا آن زمان کم بود، بیشتر بشود.
لذا بعد از این انحراف چاره ای نبود جز اینکه ما فقط صفحه سیاه و تاریک این حادثه را بخوانیم، فقط رثاء و مرثیه ببینیم. من نمی گویم آن صفحه تاریک را نباید دید بلکه باید آن را دید و خواند، اما این مرثیه همیشه باید مخلوط با حماسه باشد. اینکه گفته اند رثای حسین بن علی (ع) باید همیشه زنده بماند حقیقتی است و از خود پیغمبر (ص) گرفته اند و ائمه اطهار (ع) نیز به آن توصیه کرده اند. این رثا و مصیبت نباید فراموش بشود. این ذکری، این یادآوری نباید فراموش بشود و باید اشک مردم را همیشه بگیرید، اما در رثای یک قهرمان. پس اول باید قهرمان بودنش برای شما مشخص بشود و بعد در رثای قهرمان بگریید، وگرنه رثای یک آدم نفله شده بیچاره بی دست و پای مظلوم که دیگر گریه ندارد و گریه ملتی برای او معنی ندارد. در رثای قهرمان بگریید برای اینکه احساسات قهرمانی پیدا کنید. برای اینکه پرتویی از روح قهرمان در روح شما پیدا شود و شما هم تا اندازه ای نسبت به حق و حقیقت غیرت پیدا کنید، شما هم عدالتخواه بشوید، شما هم با ظلم نبرد بکنید، شما هم آزادیخواه باشید، برای آزادی احترام قائل باشید، شما هم سرتان بشود عزت نفس یعنی چه؟ شرف و انسانیت یعنی چه؟ کرامت یعنی چه؟ اگر صفحه نورانی تاریخ حسینی را ما خوانده ایم، آنوقت از جنبه رثائیش می توانیم استفاده بکنیم وگرنه بیهوده است...
شهید مطهری- کتاب حماسه حسینی- جلد اول- صفحه21
